حیطه های خدمات گفتاردرمانی
1) تأخیر رشد گفتار و زبان: مثل كودكانی كه محیط مناسبی برای رشد گفتار و زبان ندارند و یا ناتوان ذهنی هستند.
2) زبان پریشی: هر گاه زبان در اثر ضایعه مغزی دستخوش آسیب گردد، این مورد مشكل گفتاری زبان پریشی نامیده می شود. اگر ضایعه مغزی قبل از تولد یا در بدو تولد ایجاد شود، آن را زبان پریشی دوران رشد می نامند و اگر پس از دوران زبان آموزی ایجاد شود، آن را زبان پریشی گویند.
زبان پریشی ممكن است دركی، بیانی و یا مختلط باشد. در نوع دركی یا حسی، بیمار با وجود آنكه گفته های دیگران را می شنود، قادر به فهم محتوای گفتار آنان نیست. گفتارش روان، اما پر از خطاهای زبانی و خالی از محتوا است. در این نوع زبان پریشی مراكز زبان در مغز آسیب دیده اند.
3) لكنت : گفتار فرد دارای تكرار، كشش، مكث و گیر است. البته همیشه این علائم حاكی از وجود لكنت نیست.
4) كودكان مبتلا به فلج مغزی: كه گاه با فلج اندامهای گفتاری همراه است و در بعضی موارد آبریزش دهان دارند. در بسیاری از موارد این كودكان مشكلات زبانی هم دارند.
5) كودكان مبتلا به شكاف كام و لب: گاهی در دوران جنینی، شكاف هایی در لب یا سقف دهان بوجود می آید. این كودكان در اكثر موارد مشكلات تولید حروف و صوت دارند و در بلعیدن یا نوشیدن مشكل دارند.
6) اختلالهای تولید حروف: كه ممكن است بخاطر عدم هماهنگی در عملكرد عضله زبان ایجاد شود. و یا ناشی از كم شنوایی و ضعف حسهای دهانی باشد.
7) اختلال در خواندن: كه اكثراً در روندهای تشخیص شنیداری و ارتباط دادن شكل حروف با صداها مشكل دارند.
8) اختلالات صوت: كه بر اثر موارد متفاوت، صدای آنها دستخوش تغییراتی می شود.

خدمات بخش گفتاردرمانی
-ارزیابی اولیه و تعیین سطح كودك مبتلا به اختلال گفتار وزبان.
-برنامه ریزی درمان وهدایت وكنترل صحیح این برنامه درمانی.
-مشاوره و راهنمایی خانواده.
-تسهیل سیستم حسی – عصبی، مهارت های پایه ای گفتار منجمله جویدن، بلعیدن و بطور كلی تحرك و كارآئی اندامهای گفتاری.
- افزایش مهارت های پایه وتوان شناختی كودك.
- افزایش مهارت های ارتباطی كودك با استفاده از روش های مختلف رفتاری، شناختی و زبانشناختی.
گفتاردرمانگران با تشخیص اهمیت کار گروهی در بهبود هر چه سریعتر مشکلات مددجو هماهنگ با سایر اعضای تیم توانبخشی و با مشارکت فعال خانواده در امر درمان به ارائه خدمت می پردازند.